psychoterapia Poznań

Styl przywiązania stylem miłości

Przywiązanie u osób dorosłych definiuje się jako STAŁĄ TENDENCJĘ do poszukiwania bliskości z konkretną osobą, będącą źródłem subiektywnego poczucia bezpieczeństwa.

Istnieje związek pomiędzy wzorcem przywiązania a doświadczeniem intymności w bliskim związku partnerskim. Stąd również różnice w przeżywaniu miłości.

Bliskie związki dorosłych zawierają w sobie takie elementy więzi jak zaufanie, zadowolenie i bezpieczeństwo. Oparte są na obopólnosci i wzajemności więzi. Partnerzy są dla siebie wzajemnie obiektami przywiązania i jednocześnie przywiązują się. Oprócz systemu przywiązania w miłości włącza się również system opiekuńczy i system reprodukcyjny. System przywiązania dojrzewa na wczesnym etapie życia i wówczas też jest najbardziej aktywny. W życiu dorosłym uruchamia się w sytuacji zagrożenia, lęku czy choroby. Partnerzy potrzebują siebie wówczas jako źródła bezpieczeństwa i komfortu. Natomiast system zachowań seksualnych osiąga dojrzałość później i w początkowej fazie relacji intymnej dwojga dorosłych osób nabiera największego znaczenia. Wraz z rozwojem związku zwiększa się wpływ systemu przywiązania i systemu opiekuńczego.

Dorośli z wypracowanym stylem BEZPIECZNYM najczęściej nawiązują dojrzałe i długotrwałe związki uczuciowe. Bezpiecznie przywiązani zaangażowani są w związek i doświadczają w nim zaufania oraz przyjaźni. Odczuwają szczęście i doświadczają satysfakcji płynącej z intymności i bycia razem. Jednocześnie potrafią dokonać realistycznej analizy obecnej relacji z partnerem. Ujawniają efektywne strategie radzenia sobie w sytuacji problemowej. Pragną intymności w związku, przyjmują otwartą, troskliwą postawę wobec partnera. Aktywnie działają w celu poprawy dobrostanu ukochanej osoby. W sytuacji trudnej otwarcie rozmawiają z partnerem.

Dorośli z wypracowanym stylem LĘKOWO-AMBIWALENTNYM chcą zbliżenia do partnera i jednocześnie obawiają się braku wzajemności. Towarzyszy im większe nasilenie uczuć pozytywnych i negatywnych w stosunku do partnera/ki łącznie z uczuciem zazdrości. Czesciej też opisują swoje uczucie jako miłość od pierwszego wrażenia. Niepokój nasila się, gdy partner/ka nie jest wystarczająco wspierający, czuły lub gdy nie odwzajemnia uczuć. Czujność i zamartwianie się wynika najczęściej z obniżonego poczucia bezpieczeństwa w relacji ja-partner.

Dorośli z wypracowanym stylem UNIKOWYM mają trudności w tworzeniu związków uczuciowych. Niski stopień satysfakcji jest wynikiem koncentracji na sygnałach wskazujących na opuszczenie przez partnera. Cechują się brakiem zaufania do ludzi i obawą przed własną zależnością od innych, od partnera. To sprzyja unikaniu głębokich kontaktów z innymi i zaznaczaniu wyraźnie granic. Gdy partner oczekuje bliskości towarzyszy im zdenerwowanie i zażenowanie. Odcinają się od własnych emocji, unikają bliskości, wsparcia i otwartego dialogu. W relacjach dominuje dystans.

Generalnie, nasilenie konfliktów, agresji werbalnej i fizycznej, zazdrość bądź zanik bliskiej relacji dominuje wśród par, w których przynajmniej jeden z partnerów ma wykształcony styl pozabezpieczny przywiązania.

Jakość związku zależy nie tylko od stylu przywiązania partnerów. Normy kulturowe, prezentowane ideologie, poziom zdolności rozumienia innych oraz oczekiwania związane z relacją modyfikują sposób doświadczenia intymności.

Rozwój i dynamika intymności w związku zależy od jakości i umiejętności komunikowania się, wzajemnego zrozumienia, wzajemnego wspierania się partnerów. Wykształcenie tych umiejętności pojawia się dopiero w trakcie trwania związku, a więc w czasie wzajemnego poznawania się.

Intymność rozłożona w czasie ma tendencję do powolnego wzrostu i jeszcze powolniejszego spadku.

INTYMNOŚĆ to skladnik emocjonalny miłości rozumiany jako uczucie bliskości, ciepła i więzi z partnerem.

NAMIĘTNOŚĆ to składnik motywacyjny definiowany jako pobudzenie fizjologiczne połączanie z pragnieniem erotycznym. Dynamika namiętności zawiera w sobie intensywność wzrostu. Rośnie do pewnego momentu, potem zaczyna gwałtownie spadać, stabilizuje się na jakiś czas, potem zanika w sposób naturalny.

ZAANGAŻOWANIE to składnik poznawczy miłości. Dotyczy decyzji i działania. Jest rezultatem świadomej decyzji przekształcenia relacji romantycznej w trwały związek, pomimo różnych przeszkód. Zaangażowanie podlega świadomej kontroli osób kochających się. W przypadku udanego związku stanowi o jego sile i stabilności. W przypadku nieudanego związku decyzja o zaprzestaniu zaangażowania prowadzi do jego rozpadu. Jednak, pomimo ustania zaangażowania, związek może trwać w sposób formalny.

INTYMNOŚĆ definiowana jest jako cecha relacji pary tworzącej bliski związek. Jest źródłem satysfakcji życiowej i wsparcia społecznego. Przekłada się na jakość samopoczucia i zdrowia poszczególnych partnerów. W takim znaczeniu intymna relacja może być jednym z zasobów pomagających w radzeniu sobie w sytuacjach trudnych. Im więcej najważniejszym sfer życiowych wypełnionych intymnością, tym większa jest satysfakcja partnerów.

INTYMNOŚĆ EMOCJONALNA to poczucie bliskości I więzi emocjonalnej z partnerem.

INTYMNOŚĆ INTELEKTUALNA to doświadczenie wymiany intelektualnej i uczestniczenia w życiu intelektualnym partnera.

INTYMNOŚĆ SEKSUALNA odnosi się do współżycia seksualnego wraz z jej ekspresją przeżywania i otwartością na partnera.

INTYMNOŚĆ SPOŁECZNA to wzajemne spostrzeganie się partnerów jako wyodrębniona całość względem innych.

Intymność, wzajemność i sposób zachowania się w kłótni pary są wymiarami KOMUNIKACJI w związku. Powstrzymywanie się przed odkrywaniem się (z różnych powodów) prowadzi do przerwania rozwoju intymności w diadzie.

Przewidywalność zachowania bliskiej osoby buduje zaufanie. Przyjemność płynącą z rozwoju związku wzmacnia potrzebę kontaktu z partnerem, prowadzi do wzajemnego przywiązania, którego pierwowzorem jest doświadczenie z relacji dziecko-matka.

Związki partnerskie

Styl przywiązania stylem miłości